Nie mam serca!

Rozgrzewając swoje zmarznięte dłonie kubkiem z gorącą herbatą i pociągając lekko nosem, pozwoliłam odpłynąć myślom, gdzieś daleko wewnątrz mnie.
Spotkanie z tym wewnętrznym głosem nie było wcale miłe i albo jesienne dni dają mi ostro w kość albo moja odporność na stres przechodzi w ostatnich dniach kryzys.
Wszystko mnie martwi, wszystko biorę do siebie, za dużo rozmyślam i się przejmuję, nie umiem się odnaleźć w takiej rzeczywistości to dla mnie duży stres biorąc pod uwagę fakt, że to ja zawsze byłam tą, która mówiła "nic się nie martw, wszystko będzie dobrze"
Szkoda tylko, że jakoś sobie nie potrafię tego powiedzieć... Mój wewnętrzny głos pierwszy raz milczy.

Cierpię tym samym na brak możliwości wyrażania siebie a co za tym idzie na brak weny twórczej... owszem wciąż czymś się inspiruję ale nie potrafię tego wyrazić.

Nie wiem czy chcę zacząć liczyć ile w ostatnich dniach moich prac powędrowało na śmieci.

Stwierdzam więc z całym przekonaniem, że gdzieś zapodziałam moje serce... Gdzie się podziało to moje wewnętrzne koło napędowe?


Kolejny raz wzdycham zrezygnowana i wydmuchuję nos w chusteczkę, kaszel męczy mnie już drugi tydzień.
Praktyki uczelniane oficjalnie zakończyłam w piątkowe popołudnie zaliczając tym samym ostatni semestr.
Z jednej strony się cieszę bo skończy się "problem" z opieką nad najmłodszym synem z drugiej... będę tęsknić za dziećmi które mogłam poznać.

- Szkoła czy przedszkole, gdzie widziałaby się Pani bardziej? - padło pytanie przy wpisywaniu oceny w indeks
Zamyśliłam się chwilkę i powiedziałam
- nie wiem... naprawdę nie wiem, lubię dzieci, uważam że mam z nimi dobry kontakt. Zarówno w przedszkolu jak i szkole pracowało mi się z nimi po prostu cudownie!

Czy chwaliłam się wam, że dostałam owacje na stojąco od klasy w której prowadziłam lekcję?
Lekcję na temat Lnu :) :)
Możecie sobie wyobrazić moje przejęcie i wzruszenie, kiedy dowiedziałam się od Pani wychowawczyni, że po mojej lekcji jeden z chłopców zapragnął stworzyć coś dla klasy, poczułam się naprawdę wyjątkowo.

Czy zabrzmi to trywialnie jako powiem, że dzieci to nasza przyszłość?
Uważam, że powinno się inspirować i krzewić w nich chęć do działania, do nauki, być jednocześnie otwartym i stanowczym, rozważnym w ocenie postępowania a także traktować ich... nie, nie jak dorosłych bo to wciąż dzieci ale zasługują na to, by podchodzić do nich w sposób poważny.

Cóż praktyki dobiegły końca, mój wewnętrzny głos jakiś taki milczący, czy przyszedł czas na działanie?