Mamo, tato, co mówicie?

Nagle wszystko stało się tak jasne.... to, że syn nie zawsze reagował na nasze wołanie, dlaczego nie zawsze był w stanie zrozumieć pewne polecenia, dlaczego szybko się irytował kiedy w około była duża ilość ludzi a ktoś coś do niego mówił... W piątek odebrałam diagnozę, nie jest taka jaką bym chciała otrzymać, niestety...
Weekend upłynął mi na łzach i kołowrotku w głowie, potrzebowałam chwili by zaakceptować pewne fakty ale już lepiej, teraz jest czas na działanie. Jestem pełna nadziei, że będzie lepiej.
Dziękuję tym z was którzy napisali do mnie maile pełne ciepła, zaniepokojeni moim "milczeniem" i za te zaciśnięte kciuki.
Na chwilę znowu znikam ale jak już kilka spraw się uspokoi a moje życie znowu przybierze spokojniejszy rytm na pewno się odezwę.