"Okrutny" los

Gdyby parę lat temu, ktoś powiedział mi, że polubię dzieci, ba nawet będę się kształciła na kierunku, który narzuca mi przebywanie z nimi, że gotowanie stanie się moją pasją, dom prawdziwą świątynią oraz, że zamieszka ze mną kot, z całą pewnością zaśmiałabym się i z oburzeniem dodała, że absolutnie, to niemożliwe!

No tak, ale wtedy miałam lat naście, marzenia o wielkiej karierze i wrodzoną buńczuczność. Z tą buńczucznością muszę sobie radzić do dzisiaj.

Życie weryfikuje marzenia, zmienia cele, często uspokaja rozszalał emocje.

Parę lat temu mój ówczesny szef, zapalczywy dziennikarz radiowy, znając moje teksty i zamiłowanie dziennikarskie polecił mnie pewnej naczelnej znanej polskiej gazety.

Zadzwoniłam z rozpalonymi rumieńcami, umówiłam się na spotkanie i … i trafiłam do szpitala na dwa tygodnie, tak nagle, bo prosto z jadącego autobusu.

O masz Ci losie, powtarzałam sobie w myślach, niestety moje tłumaczenia, że nie mogę, że ważne spotkanie, że nie teraz cholera, tylko zezłościły lekarza, ale, ale przecież wszystko da się jakoś wyjaśnić.

Pani Redaktor, będąc osobą uprzejmą, ale i konkretną kazała mi przesłać kilka tekstów, przesłałam. Na odpowiedz nie czekałam długo, teksty spodobały się i poproszono mnie o napisanie krótkiego felietonu.

Napisałam, pojechałam i … i znowu to i.

Zmienił się naczelny, z krótkich, zwięzłych wypowiedzi typu „już wyjechała”, „szukaj jej w Wawie” ; „Trafiła do TVN- u”, „już jej nie ma i nie będzie” dowiedziałam się, że nie mam tam, czego szukać.

Wkurzona do granic możliwości, kląc siarczyście namówiłam koleżankę na wieczorne wyjście, by dosłownie „zalać” smutki.

Patrząc milcząco na moją towarzyszkę i topiąc żale w wielkim kuflu piwa, starałam się zrozumieć, dlaczego zły los tak sobie ze mnie zakpił.

Jeszcze wtedy nie wiedziałam, jeszcze nie mogłabym zrozumieć…

Tego samego wieczora poznałam mojego męża, może i niezbyt trafny moment, ale jakoś tak się wszystko złożyło. Tu kolejny raz los ironicznie uśmiechnął się do mnie. Dlaczego tak piszę, ano w doborze mężczyzn (tudzież chłopców biorąc pod uwagę tamten czas) kierowałam się trzema prostymi zasadami.

Pierwsza – nigdy nie spotykaj się z chłopakiem z najbliższego otoczenia – mój małżonek mieszkał na tym samym osiedlu.

Zasada druga – trzymaj się z dala od „mięśniaków”, bo mięsień to tylko mięsień i z takim nie porozmawiasz (tutaj dam wielokropek... zaśmiejęsię głośno i stwierdzę z całym przekonaniem, że powinnam jednak zostawić większy wielokropek …………………………….). Uległam stereotypom, na szczęście już dawno zmieniłam zdanie..

Trzecia, nie spotykaj się z jedynakami!

Co prawda, trzecią z zasad mogłabym wykreślić aczkolwiek mój małżonek jest jedynym, męskim osobnikiem pośród wnuków u jednych jak i drugich dziadków w związku z tym jak na „prawie jedynaka” przystało czasami miewa dziwne„jedynakowe” zachowania.

Mogłabym wyliczyć wiele takich znaczących momentów. W końcu nic w naszym życiu nie dzieje się bez przyczyny, zawsze jest „po coś”.

Dzięki tym doświadczeniom, zrozumiałam, co jest dla mnie ważne, w jakim kierunku chce się rozwijać, odkryłam swoje możliwości. Nauczyłam się także, że nie zawsze to, co wcześniej wydaje nam się złe ostatecznie musi takim być.

Reasumując… niczego nie żałuję, spełniam się, jako mama, żona, robię to, co lubię, mam wspaniałą rodzinę tą moją maleńką jak i tą składającąsię z moich rodziców i rodzeństwa. W głowie prawdziwe kłębowisko pomysłów, jestem pełna entuzjazmu i jedyne, czego pragnę to, to by tak pozostało abym mogła pokazać moim dzieciom, że nawet, kiedy wszystko w około wydaje się szare i ponure to od nich zależy jak wykreują swoją rzeczywistość...