Przyszłość...

Dwadzieścia lat temu, na małej werandzie drewnianego domku działkowego, przy najpyszniejszym kompocie z malin, rozmawiałam z moim świętej pamięci dziadkiem o przyszłości. 
Oboje patrzyliśmy wtedy w dal. 
Czy coś widzieliśmy? Czy patrzyliśmy w tym samym kierunku? Czy to samo wspomnienie zalało nasze umysły? Wspomnienie białej chustki jaką babcia wywieszała na oknie na znak gotowego obiadu?
- Wioluchna napisałaś coś dzisiaj?
- nie, nic - odparłam zgodnie z prawdą - nie mam weny
- poszukaj jej 
- no nie wiem... wszystko wydaje mi się ostatnio takie trudne
- nikt nie mówił, że będzie łatwo, córciu (tak dziadziuś czasem na mnie mawiał) wiara czyni cuda, więc wierz, że się uda! 
Popatrzyłam na niego i roześmiałam się... brakuje mi go, tak bardzo...
Teraz w tych trudnych dniach, wracam często myślami do beztroski mojego dzieciństwa, staram się znaleźć w nim ukojenie - lekarstwo na rozdzielający moją duszę ból. 
Dzisiaj dzielę życie na to co było i co jest, co jest po diagnozie. 
Nastawiliśmy się wszyscy na działanie, na pomoc, na wiarę, że będzie dobrze bo przecież być musi!
Tylko dajcie mi chwilę, popłaczę, pokrzyczę w sobie, pogodzę się z kilkoma sprawami i ruszę do przodu! 
Jak zawsze, ku przyszłości... 

Postscriptum

Od kilku dni wiem, że mój syn nie będzie miał łatwo. Podejrzewałam coś, ale moje podejrzenia uciszano słowami "zobaczysz, wyrośnie" otóż, nie wyrośnie! Jest wyjątkowy, jego iloraz inteligencji sięga ponad dziecięcą normę, niestety nie do przejścia są dla niego normy społeczne, nie rozumie, że pewne zachowania są nie do zaakceptowania. 
Musimy z mężem wiele zmienić, wiele spraw pookładać od nowa, ale wierzę, że będzie dobrze!