Kocie połowinki

- Pepe chodź się bawić – krzyczy o poranku starszy syn do Pana Kota

- Pepe, Pepe o! –powtarza nieporadnie młodszy, machając rączką na zachętę.

Pan Kot ziewnął, przeciągnął się leniwie, wyprężył i niczym sprężynka skoczył w kierunku pokoju dzieci.

                                                                     *   *   *

Mąż uniósł powoli głowę i sennie powiedział:

- zaraz tu będą…  

Nie mylił się, ciszę w domu rozdarł głośny śmiech i tupot małych stópek.

- czas wstać, prawda? – zapytał w nadziei na negatywną odpowiedz.

Wzruszyłam ramionami i odsunęłam się, tak by zrobić miejsce trójce wdrapujących się maluchów.

Podjęta przez małżonka próba ukrycia się przed dziećmi, zupełnie zawiodła.
Pan Kot zapolował na wystającą z pod kołdry nogę. Starszy próbował zdjąć poduszkę z głowy śmiejącego się taty a młodszy wskoczył na plecy, cmokając i udając przy tym, że jeździ na koniku.
- tak z pewnością już czas wstać – zaśmiałam się do małżonka.
Po tym krótkim aczkolwiek wyczerpującym porannym rytuale, nasze maluchy biegną do siebie i albo ganiają za kocią myszką, albo w ogóle inwestują siły w gonitwę po całym mieszkaniu. Mamy więc wesoło… i całkiem głośno!

Przyglądając się z mężem tej naszej młodocianej trójce, tak intensywnie zajętej zabawą, pewni jesteśmy, że decyzja o zakupie kociaka była jak najbardziej słuszna.

I pomyśleć, że przymierzaliśmy się do tego ponad rok czasu. Ciągle wymienialiśmy za i przeciw posiadania kota, aż pewnego mroźnego dnia decyzja zapadła.

- Ależ on piękny – brzmiały moje słowa, na widok małej liliowej kuleczki trzymanej na rękach u hodowczyni.
Mąż zawtórował, tak więc oboje byliśmy jak się to ładnie mówi, straceni. Po porstu zakochaliśmy się w pięknym lilaku.
Kiedy w końcu kotek pojawił się w naszym domu, trzeba było wybrać mu imię i tutaj pomógł nam syn.

- hej, rodzice – powiedział – wiem już, jak nazwiemy kotka. Pepe, jak Pepe Pan Dziobak!
Dla wyjaśnienia, Pepe Pan Dziobak to jeden z bohaterów bajki o Phineaszu i Ferbie.

Bajka ta opowiada o przygodach dwójki rezolutnych braci, którzy za wiernego przyjaciela mają wspomnianego dziobaka.
Żeby było ciekawej trzeba powiedzieć, iż dziobak ten nie jest zwyczajnym zwierzakiem, jest tajnym agentem i po założeniu kapelusza zmienia się (nie do poznania oczywiście ;)) w Pepe Pana Dziobaka, krzyżując za każdym razem niecne poczynania doktora Heinza Doofenshmirtza.

Dlaczego wspominam po krótce o kociaku…, ponieważ dzisiaj są jego połowinki oraz dlatego, że nie wyobrażmy już sobie, że go z nami nie ma.

Najlepszego Panie Kocie, obyś towarzyszył nam jak najdłużej i wciąż dawał tyle radości!