Z cyklu „Mamo..."

Od tygodnia w moim domu gości wszędobylskie „mamo”. Nie żeby na co dzień go nie było ale od tygodnia mój starszy choruje co wiąże się z tym, że od rana rozwiązuje konflikty jakie wywiązują się między chłopcami, negocjuje kto bawi się daną zabawką podczas gdy trzy skrzynie innych leżą odłogiem, muszę zapobiegać rękoczynom bo i jeden i drugi charakterny a, że tatusiowi zdarza się pokazywać „kulanki”, chwyty, obejścia, low Kick-i i inne tego typu „zabawy”, chłopcom wydaje się że każdy jest bohaterem „karate kid” i z chęcią próbują swoich możliwości na sobie…
Ciężka jest rola mamy, oj ciężka… a mamy chłopców to chyba podwójnie…
Dzisiaj od rana słyszałam:
- mamoooo, nuuudzi mi się!
- mamo jeść!
- mamo piciu!
- mamo nie chce tych spodni!
- mamo Wiktor mi przeszkadza
- nie mamo, to Borys przeszkadza!
- mamo chce mi się siku, chodź ze mną!
- mamo hahaha boi się maluszek!
- mamo! Nie jestem maluszek, powiedz coś Borysowi!
- mamo chodź się pobawić
- mamo czemu nic nie mówisz
- mamo co tak poczerwieniałaś…..
JESSSSU…………………………………………………..
- mamo narysujesz nam coś ?
O matko jedyna, z tego wszystkiego żeby nie wybuchnąć, żeby nie zwariować zabrałam się za rysowanie superbohatera i jego wroga… W zamyśle miałam narysować dwoje małych potworów i uciekającą kobietę ale w ostateczności pozostałam przy wytycznych chłopców.
Po skończeniu sama się zdziwiłam, cóż widać pokłady złości działają na mnie twórczo …
A jaki jest wasz sposób na radzenie sobie z narastającą frustracją ??