Dwa lata już minęły...

Wszyscy wznieśliśmy toast i głośno zaśpiewaliśmy „sto lat”
Przy gromkich salwach śmiechu, ogólnej radości dzieci, przystąpiono do odpakowywania prezentów.

Pamiętam jak dwa lata temu nie umiałam się doczekać rozwiązania, jak odliczałam dni do wyznaczonego terminu i bacznie zwracałam uwagę, na coraz częstsze skurcze.

Pamiętam też jak przy prostych czynnościach domowych mówiłam do swojego ciążowego brzucha i prosiłam Cię synu abyś zechciał się urodzić w dzień, w którym nie będzie trzydziestostopniowego upału, na całe szczęście mnie wysłuchałeś.

Po wielu godzinach męczarni, wylewanych z bólu łez, śmianiu się i złoszczeniu na małżonka a także zaciskania kurczowo dłoni na jego ręce, wreszcie pojawiłeś się na świecie.

- Piękny chłopak –usłyszałam od Pani doktor – i rodził się jak na prawdziwego zwycięzcę przystało – uśmiechnęła się wtedy i zabrała Cię by dokonać dokładnych oględzin
- Co znaczy, że rodził się jak zwycięzca? - zapytałam kilka chwil później pielęgniarki, która się mną opiekowała
- to znaczy, że rodził się z przodującą rączką – odpowiedziała uprzejmie.
W takim wypadku kwestia doboru imienia była przesądzona, bo z pośród trzech imion, jakie były „przygotowane” (a które do tej pory mi się podobają) ani Michał ani Mikołaj nie pasowały, za to Wiktor jak najbardziej!

W tej chwili nasz dom wypełnia radość wyrażana w postaci pisków i krzyków dzieciaków, trwa nieustająca gonitwa, kłótnia o zabawki, ale także świetna współpraca między chłopcami.

Jestem szczęśliwą mamą dwójki zdrowych, roześmianych urwisów…

- Wszystkiego najlepszego mój kochany – wyszeptałam Ci synu do ucha i pocałowałam w policzek. – Wszystkiego najlepszego z okazji drugich urodzin!