Słowa

Płacze i złoszczę się na przemian. Wlepiam swoje oczy w ekran monitora i nie dowierzam. Chciałabym coś zrobić, ale nic, zupełnie nic nie mogę.
Pełna obaw zerkam na niebieską teczkę, tym razem pozwalam łzą płynąć swobodnie.

- ja Pani nie zoperuje- usłyszałam od chirurga – chce mieć potwierdzone pisemnie, że hematolog i onkolog są zgodni i mimo diagnostyki wyrażają zgodę.

Nie protestowałam, nie chciało mi się po porstu wzięłam wszystkie badania, podziękowałam i skierowałam się do drzwi.
- Pani Wiolu, jeszcze jedno proszę uzbroić się w cierpliwość.

„Tak, uzbroić w cierpliwość” powtarzałam sobie w myślach wracając do domu.

Czekają mnie wizyty u kolejnych specjalistów, wszyscy się boją, każdy chce mieć opinie kolejnego i kolejnego lekarza a ja chodzę od drzwi do drzwi i bardzo szybko tracę chęć na dalsze konsultacje.

Na co dzień staram się o tym nie myśleć, więc wymyślam sobie multum zajęć a to dzieci, zwykłe domowe porządki, robione już setny raz w tym tygodniu, moje pasje czy to te masosolne czy czytelnicze, prace zlecone czy przyjemny wieczór w towarzystwie małżonka. Tak, generalnie, na co dzień staram się o tym nie myśleć, ale…

Przecież zawsze jest jakiś ale, prawda? Ten punkt zapalny…

Ma 28 lat, tyle, co ja. Jest młodą mamą, uroczej dziewczynki i kochającą żoną.
Zamiast jej bujnych czarnych włosów i cery smaganej słońcem, nosi kolorową chustkę i ukrywa się w cieniu. Przeszła poważne leczenie maksymalną dawką chemii (ABVD\10\ BICOPIE\1\ ESHAP 2 x \ BIKOP ESKALOWANY 3 x) niestety choroba się nie cofa. Dzisiaj otrzymałam od niej maila z bardzo krótką informacją

„(…)Niestety lekarz wyraźnie dał mi do zrozumienia, że nie mam szans. 10 miesięcy leczenia, nadziei, że to cholerstwo ustąpi! (…) „

Przecieram łzy i staram się dobrać odpowiednie słowa tylko, że w głowie mam kłębowisko samych pytajników.

- nasze historie są podobne – usłyszałam z jej ust, kiedy spotkałyśmy się w poczekalni jednej z klinik – od razu Ci powiem, nie poddawaj się… gdyby mnie zdiagnozowano odpowiednio wcześnie - zrobiła pauze - napewno oszczęziłoby mi to tylu nerwów

Pośpiesznie wystukuję na klawiaturze te trzy słowa „nie poddawaj się, ja wierzę, że wszystko będzie dobrze”