Boląca sprawa

Kątem oka dostrzegłam jak starszy syn łapie się za policzek i go pociera.

- co się dzieje skarbie? – zapytałam zaniepokojona
- nic – odpowiedział prędko i odwrócił się

Nie trudno było się domyśleć, że próbuje coś przede mną zataić. Podeszłam i odwróciłam mojego starszaka. Jego twarzyczka, co trochę wykrzywiała się w grymasie bólu a oczka szkliły od wciąż napływających łez.

- Borysku powiedz mi, co się dzieje – nalegałam

- a nie pójdziemy do dentysty?

No tak, takim „magicznym” sposobem poznałam, w czym problem.

- chodź dam Ci coś przeciwbólowego – wskazałam na opakowanie - uśpi ząbka, żeby przestał dokuczać.

- i nie pójdziemy do dentysty?

- posłuchaj Kochanie to pomoże tylko na pewien czas nie na zawsze, więc żeby znowu nie zdarzyło się tak, że ząbek zaboli pojedziemy do lekarza. Wyleczy ząbka.
Dziecko kiwnęło niepewnie głową.

- A pamiętasz jak nazywa się taki lekarz od ząbków?

- stomolog – odpowiedział syn i roześmiał się przez łzy.

Ponieważ z opieki poprzedniej poradni stomatologii dziecięcej nie byłam zadowolona, szukałam jakiegoś innego rozwiązania. Wtedy z pomocą przyszła mi koleżanka proponując wizytę u „jej” Pani doktor.

Zachęcona opowieścią, przeplataną moim „żartujesz?” , „naprawdę?” „nie, to niemożliwe?”, postanowiłam w końcu spróbować.

Pierwszej wizycie towarzyszył ogrom emocji zarówno nam rodzicom jak i dzieciom.

Po wejściu do poczekalni, od razu zauważyłam, że jest tam dość przytulnie, trochę domowo, nie „czuć” tych wszystkich środków dentystycznych a Pani w recepcji od razu się nami zajęła.
Nie musiałam, więc wsłuchiwać się w miarowe tykania poczekalnianego zegara i przebierać nogami lub też zajmować czas dziecku, które znudzone zaczyna mieć niezwykłe pomysły.
Te półgodzinne czekanie w poprzedniej poradni zawsze mnie mocno irytowało.  

Pani doktor po dosłownie 2 minutach od załatwienia spraw rejestracyjnych zaprosiła nas do gabinetu i CIERPLIWIE (specjalnie wytłuściłam i powiększyłam litery, bo bardzo często w kontaktach z dziećmi właśnie tej cechy brakuje lekarzom) tłumaczyła mojemu starszakowi, do czego służy każdy z przyrządów!
Po dokładnym opisaniu i prezentacji poprosiła Boryska, aby otworzył buźkę i obejrzała bolącego ząbka.

A więc, cierpliwie tłumaczyła dziecku, co będzie robiła przy następnej wizycie, jakich narzędzi użyje a mój syn, który zaznaczam bardzo boi się dentysty z racji wcześniejszych dość trudnych przeżyć słuchał tego uważnie, kiwając potwierdzająco główką.
Troszkę zaskoczona, że Pani doktor wiedząc, że boli go ząbek zrobiła wizytę adaptacyjną zapytałam czy aby nie powinniśmy już zainterweniować.

- oczywiście, jednak damy mu czas na oswojenie. Widzę, że chociaż już jest bardziej swobodny to na początku mocno się stresował. Przy badaniu dotykałam ząbka, dokładnie go obejrzałam i na razie go nie bolał. Proszę przyjść za dwa dni, w poniedziałek.

Po tych słowach usiadła przy synu, uścisnęła mu dłoń, podziękowała i powiedziała żeby poszedł do rejestracji, umówić się na kolejną wizytę. Syn wyprężył pierś jak na prawdziwego mężczyznę przystało i dziękując uprzejmie, pełen zapału skierował się w stronę poczekalni.

- Psze Pani, chciałam się lajestrować – krzyknął głośno, ponieważ za kokpitu nie było w ogóle go widać.

Byłam naprawdę bardzo zadowolona z relacji jaka została nawiązana między synem i Panią doktor. 
Traktowanie dziecka w sposób poważny? To naprawdę nie zdarza się często!

Na poniedziałkowej wizycie również się nie zawiodłam. 

Nasz Przedszkolak sam usiadł na fotelu i siedział na nim całą wizytę, podczas gdy Pani doktor wierciła, psikała, czyściła i dłubała…

Moje serce przepełniała duma i choć na koniec, polały się łzy, to nie zmienia faktu, że syn zebrał prawdziwe pochwały za tak dzielne zachowanie.  

By potwierdzić jego odwagę, wręczono mu dyplom i naklejki „dzielny pacjent”, co zupełnie wystarczyło by mógł kolejne pół dnia chwalić się tym jakże wielkim osiągnięciem!

Życzę wszystkim takich stomatologów dziecięcych! Kasiu a tobie serdecznie dziękuję za „namiar” :)