Manifestacja osobowości czyli post subiektywno-egoistyny z urodzinami w tle!

Zacznę od pochwalenia mojej koleżanki Justyny!
Kochana świetna robota!
Już wyjaśniam o co chodzi, otóż jakiś czas temu poprosiłam Justynę o stworzenie zawieszki sackboy-a z Little Big Planet.
Efekt mnie zachwycił, małżonka do którego podarek trafił też...

Gdyby ktoś chciał skontaktowac się z Justyną podaje jej maila i zachęcam was serdecznie, warto, dziewczyna ma talent :)

lyskoj@o2.pl

A teraz przechodząc do tytuowej manify...

W dniu dzisiejszym mój małżonek stał się szczęśliwym trzydziestolatkiem, zapytany jak się czuje odpowiedział...
- ach jakoś mnie dzisiaj w krzyżu łamie - na co ja bezpruderyjnie odrzekłam
- bo widzisz, starość nie radość mój drogi!
Po tym jakże adekwatnym stwierdzeniu, oboje powzdychaliśmy nad ciężkim losem dzisiejszych trzydziestolatków i wróciliśmy do przygotowań związanych z wieczornym przyjęciem.

Refleksja nie przyszła od razu, zrodziła się we łzach, czerwonym od pocierania nosie i dziwacznym grymasie na twarzy a dokłądniej nad krojoną do sałatki cebulą!
Cóż sobie uświadomiłam?
Ano, że za... 

Tak moje drogie na zdjęciu ja we własnej osobie, podobno mniej więcej taką miałam minę jak mój małżonek postanowił uświadomić mnie, że należy kupić kremy przeciwzmarszczkowe, no naprawdę "hahaha" dowcipniś z niego, nie ma co!
Jednak po krótkiej analizie zdjęcia i mego "zmarszczonego" czoła wydaje mi się słuszną koncepcją!

Ach, a tak na poważnie... czas gna co raz prędzej, dni nam umykają, miesiące zmieniają się w tygodnie, świat oszalał! Wszystko trzeba robić szybko, prędko, akordowo!

A ja w ostatnim czasie czuję się bardzo zmęczona,  czuję ciężar naszej podupadającej gospodarki, ciężar jaki niesie ze sobą studiowanie przy dwójce małych dzieci i pracującym (nawet w weekendy) mężu, wkurzam się okropnie kiedy jedna prowadząca nie potrafi zrozumieć, że jak kogoś nie ma to nie dlatego, że jest leniem, "studentem" na niby a dlatego że właśnie ma chore dziecko, ktoś odmówił mu opieki nad maluchami, albo samemu się jest chorym.
Denerwuje mnie niesprawiedliwość tego świata, ta dziwna hierarchia na lepszych i gorszych, na polaczków, polaków i tych od smoleńska!
Już dawno zaprzestałam oglądania wiadomości telewizyjnych i żaden socjolog nie wmówi mi, że to złe, niedobre i w ogóle do *pupy* bo mi umkną zmiany jakie zachodzą w naszym społeczeństwie!

Kochani, czy wy dostrzegacie to co ja?
Wiadomości dzisiaj to sterta negatywnego ścierwa, to także Smoleńsk, statystyki które ugrupowanie wygrywa albo jak żyje się STATYSTYCZNEMU Polakowi ach no i "matka" małej Madzi, choć teraz na topie są zamrożone noworodki!

Zauważyłam też zmiany.
Ostatnio wolę przemilczeć pewne kwestie choć do tej pory uważam się za osobę szczerą, czasami aż do granic możliwości i nienawidzącą obłudy!
Zwyczajnie jestem na nią uczulona i mam nosa do szybkiego jej wykrywania. Zauważam wiele szczegółów, szczególików, potrafię po grymasie, gestach, spojrzeniu wydedukować czy ktoś wstał w dobrym czy złym humorze.
Ale ostatnio milczę... badam zjawisko które od lat funkcjonuje a teraz wpisało się w kanon wspomnianego wyżej STATYSTYCZNEGO Polaka "siedź cicho a może nie zwrócą na ciebie uwagi, niedobrze się jest wyróżniać!"

Wiecie co kiedyś usłyszałam, stwierdzenie to wprowadziło mnie w stan wielkiego zniesmaczenia... "nie można być dobrym we wszystkim, to znaczy, że ukrywa się braki"


Gdybym była psychologiem, stwierdziłabym, że ktoś ma kompleksy, wielkie kompleksy, że czuje się zagrożony, niepewny, zakłopotany.
Cóż psychologiem nie jestem ale koleżanka psycholog poparła moją tezę!

Poza tym mam wielki dar mówienia, kolokwialnie mówiąc w przeciwieństwie do niektórych potrafię wyrażać swoje zdanie ot i tyle.
Jeżeli ktoś ma inne to przecież jego sprawa ja w to nie ingeruję!
"Wolnoć Tomku w swoim domku" ... a od mojego wara!

Moją wiarę w rodzinie opieram na mocnych i dobrych fundamentach jakie wyniosłam z rodzinnego domu, mam swoją niezachwianą hierarchię wartości..

Posiadam dusze artysty, mój świętej pamięci dziadek powiedział mi kiedyś, że "artysta patrzy, czuje i tworzy sercem" ja w to uwierzyłam!
Jestem bardzo wrażliwa, nie mam na myśli tego że rozklejam się na każdym bzdurnym filmie, jestem wrażliwa na krzywdy szczególnie te wyrządzane dzieciom, jestem wrażliwa na ich dobro, na pierwsze próby okazywania swojego zdania, na krzyk który często jest manifestacją tego jak dziecku źle...

Pewnie nie bez przyczyny wybrałam Pedagogikę jako tą dziedzinę w której pragnę się rozwijać!

A za rok trzydziestka stuknie i mnie!

Co wtedy?

Zmarszczek przybędzie, :) może i siwych włosów,  pewno i życiowego doświadczenia!
Ale czy się zmienię, czy ta dziewczynka we mnie da za wygraną?
Czy moje marzenia, moja dusza artysty, moja wrażliwość ulotni się z wiekiem albo zostanie stłamszona przez przykrą rzeczywistość?
Tyle mam pytań... a to przecież nie moje trzydzieste urodziny!

To co to będzie za rok?