S.O.S

Rozproszone przez rolety światło poranka delikatnie otulało moje mieszkanie. Powoli wstałam i podtrzymując się ściany powędrowałam w kierunku łazienki.

Tego poranka wszystko zdawało się być inne, w kuchni nie unosił się zapach świeżo parzonej kawy, Pan kot nie dostał porcji swojego śniadania a w pokoju moich synów, próżno by szukać ich odkrytych nóżek...

Pochylona nad umywalką, pukając dokładnie twarz nie mogłam uwierzyć w swoje odbicie.

Blada z podkrążonymi oczami, z gardłem, które bolało i ... "inspirowało" mój organizm do wymiotów, wzywałam Pana Boga ku pomocy!
Prawie na czworaka poczłapałam w kierunku łóżka, przytuliłam głowę do poduszki i udało mi się zasnąć - na chwilę, dosłownie na chwilę, ponieważ zaraz zbudził mnie kolejny odruch wymiotny i wysoka gorączka.

House-a* tu nie trzeba żeby domyślić się, że dopadła mnie angina.

Z gorączką sięgającą 39 stopni siedziałam ponad godzinę w poczekalni, nie wspomnę wcale, że mnie chciało powykręcać na tym plastykowym krzesełku, że bolały mnie nerki, stawy, głowa to chyba pękła nawet, oczy ledwo patrzyły a jak już coś dowiedziały to i tak zdawało mi się, że jestem na naprawdę ostrym haju...
W tyłku miałam co sobie myśleli inni pacjenci, przytulałam się do zimnej ściany by za chwilę wyciągać z torby gruby sweter (tak, wiem, jest środek lata a dodam wam, że w moim mieście w ten dzień temperatury sięgały ok 27 stopni), cóż sweter ten pomagał mi choć trochę wytrwać fale zimna jakie mnie nawiedzały.
Dodam, że gdyby nie pewne konwenanse i mój wiek popłakałabym się chyba w tamtej chwili ... popłakała z bezsilności... ból głowy byłby tylko niewielkim dodatkiem :)

Na szczęście Pani doktor, szybko zareagowała, po pierwsze jeszcze w gabinecie dostałam tabletki na zbicie gorączki i porządny kubek letniej wody, który zdawał mi się zbawieniem w tamtej chwili.
Po drugie po wstępnych oględzinach, wypisano mi receptę z antybiotykiem i "wspomagaczami" z nakazem bezwzględnego leżania w łózku.
Po trzecie, nie uniknę kontroli, ponieważ "bez dyskusji" cytując Panią doktor mam się pokazać w gabinecie no i muszę wykonać kontrolne badania odnośnie moich węzełków.

Leżałam "zdechnięta", skazana na łaskę lub nie łaskę mojego małżonka, na szczęście miał ci on dobrego serca dla mnie bardzo dużo :) i niczym zawodowa pielęgniarka serwował mi kolorowy zestaw tabletek, cóż gorzej było z posiłkami, tutaj musiałam radzić sobie sama ale od czego są jogurciki, nic innego nie przeszłoby mi przez gardło.

Dopiero dzisiaj w czwartym dniu brania antybiotyku poczułam się odrobinę lepiej, na tyle by z łóżka napisać te kilka zdań wyjaśnień.

Niestety, dzisiaj towarzyszem mej niedoli stał się małżonek, leży złożony gorączką i tylko Pan Kot niczego i nikogo się nie boi i dzielnie leży przy nas "odganiając" choróbsko swoim pomrukiwaniem...

P.S

Ostatnim razem napisałam wam, że małżonek zrobił mi ogromną niespodziankę a jest nią... 

 ... moja Ballerinka, ma jeszcze dodatkowy stół oraz kilka akcesoriów, niestety przez chorobę nie miałam okazji przetestować jej możliwości tak w 100% ale mogę powiedzieć jedno, działa TAK cicho, że po "traktorzącym" Łuczniku jej praca była jak miód dla mych uszu!

P.S 2

Jutro mój syn ma 3 urodziny... jak ten czas szybko biegnie - za szybko...