Życie usłane płatkami róż...

Zdarza się wam, dostać dziwnego maila?
Takiego na którego nie wiadomo jak odpisać bo szokuje wyznaniami, inwektywami, oskarżeniami kierowanymi do niewiadomo kogo?
Takiego maila po którym zostaje tylko niesmak?

*zachowuję oryginalną pisownie...

"Bo ty tylko o tym jaka to szczęśliwa jesteś, jaka poukładana i zaradna a ja nie wierze że tak jest! Wszystko takie od dupy strony przedstawione, masz życie jak w filmie, wspaniały mąż, dzieci i ty ideał poprostu (...)"

Cóż, każda kolejna linijka tylko powodowała, że moje wielkie oczy robiły się jeszcze większe.

"(...)nie wierzę w twój talent, bo jak się jest dobrym we wszystkim to się nie jest dobrym z niczego a ty, te twoje studia, wspaniała mamusia, idealna żonka czekająca na swojego męża z ciepłym obiadkiem na wskroś uśmiechnięta emanujesz szczesciem i radoscią, co ty za kit ludziom wciskasz? (...)
Sama jestem mamą i wiem jakie ciężkie jest wychowywanie dzieci, ile muszę krzyczeć żeby wreszcie mnie posłuchały, jak się wnerwiam na małżonka bo zamiast mi pomóc woli siedzieć przy komputerze! ico najistotniejsze nie pracuje a nie mam na nic czasu zupełnie odwrotnie do ciebie!
Piszesz o czymś co jest kłamstwem wyssanym z palca (...)"

W tym oto momencie moje ciśnienie lekko drgnęło.

"Zbliżają się święta, jestem bez grosza, nie będę mogła sobie pozwoliz na prezenty dla moich dzieci a mam ich 3, w przeciwienstwie do ciebie nie mam wielu pieniedzy, mieszkam skromnie i nie licze nawet na wsparcie malzonka pomyslalam jednak że, skoro masz tak dużo tych maskotek moglabys podzielic się z moimi dzieciaczkami, zrobilabys dobry uczynek a ja twoja czytelniczka moze zmienilabym o tobie zdanie.
Czekam na odpowiedz - Marta"

Postanowiłam odpowiedzieć "mojej wiernej czytelniczce" na łamach bloga!

 Droga Marto,

Żyjąc w naszym kochanym kraju powinnaś wiedzieć, że o ile nie urodziłaś się w rodzinie Kulczyków czy innych milionerów, musisz na co dzień zmagać się z szeregiem przeróżnych problemów.
Nie jestem w tej kwestii wyjątkiem. Staram się jednak ze wszystkich sił być optymistką bo wierzę, że to my sami jesteśmy kreatorami własnej rzeczywistości.
Nie będę komentować tego, że krzyczysz na dzieci ale zapewniam, że więcej zdziałasz rozmową i spokojem niż nerwami i wspomnianym krzykiem. Porozmawiaj z małżonkiem, to nie święta krowa tylko twój osobisty "chłop", nie wstydź się prosić go o pomoc - to jego obowiązek!
Uśmiechaj się częściej a ludzie w twoim otoczeniu też zaczną to robić, zwalczaj w sobie tą buńczuczność przed tzw "pozytywnymi" osobami, to, że ktoś mówi jak szalony optymista, uśmiecha się mimo szarej rzeczywistości albo snuje plany na przyszłość nie oznacza, ze jest kłamcą!
Ja nią nie jestem, pokazuję tu na blogu to co tworzę, co otacza mnie na co dzień, jak pracuję ze swoimi dziećmi, co mi sprawia radość a czasem także to, co sprawia że w moim sercu gości smutek.
Jestem autentyczną osobą a nie wykreowaną na potrzeby ... nie wiem medialne (?) :)
Mojego bloga czyta rodzina, znajomi, moje koleżanki z uczelnianej grupy (które serdecznie pozdrawiam) nie mogłabym więc być NIEAUTENTYCZNA.

Co do kwestii podarunku maskotek twoim dzieciom, widzisz w każdą ze swoich lal wkładam wiele pracy ale i pieniędzy w postaci materiałów, czytając jednak twojego maila odniosłam nieodparte wrażenie, że atak na moją osobę spowodowany był tym, by w konsekwencji wzbudzić we mnie poczucie winy...
Przykro mi Marta, nie wyślę lal za darmo, za to zamiast wylewać wiadro pomyj proponuję poszperać w internecie i znaleźć tutoriale na zrobienie zabawek dla dzieci z różnych rzeczy jakie sama znajdziesz zapewne w domu, wierz mi sprawisz dzieciakom wiele radości a sama poprzez takie plastyczne wyżywanie możesz znaleźć wewnętrzny spokój.

Pozdrawiam Wiola!

A teraz kwestia dla Marty mocno sporna czyli moja organizacja, przedstawiam kilka z moich prac, anielice powstały teraz na dniach ale wianuszek ze stroikiem już jakiś czas temu :D

 

Wianek oraz wieszak wykonałam na zaliczenie na zajęcia plastyczne :) 

Stroik zaprezentowany poniżej wykonałam razem z dziećmi :) 

Najpierw poszliśmy na spacerek pozbierać skarby jesieni a później powstał stroiczek, który mój syn zabrał do szkoły.