Skąd się biorą dzieci?

Pewnego dnia budzisz się, przeciągasz we własnych pieleszach, stwierdzasz z przekonaniem "jaki piękny dzień" i już prawie czujesz roznoszący się po domu zapach porannej kawy, gdy nagle twoje najmłodsze dziecko wskakuje do łóżka i z powagą, oraz śmiałością, jaką mówią politycy na debatach, rzecze: 

- tatusiu, skąd się biorą dzieci?  

Tatuś pobladł, w oczach miał obłęd jakiś, że niby panika go ogarnęła, spojrzał na mamusię, z ust wydobyło mu się gardłowe "yyyy",  i szybkie:

- mama wie!

Co tu dużo mówić, kiedyś, każdego z nas - rodziców, taka rozmowa czeka. 
Jak przystępnie wyjaśnić małemu dziecku, skąd się wzięło, biorąc pod uwagę jego niedojrzałą, kruchą psychikę? 

ZASTOSUJ POWSZECHNIE ZNANĄ I LUBIANĄ SPYCHOLOGIĘ

Na chwilę przyjmujesz groźny wyraz twarzy, co by smarkacz nie myślał, że tchórz jesteś i mówisz:
- Pokój... tam... - wskazujesz groźnie palcem - bałagan... już... za pięć minut! 
Wierzysz wtedy w swoim obłędzie, że ten mały człowiek odpuści i pójdzie, dając ci spokój z dziwnymi pytaniami. 
W ogóle, to co se ten gówniarz myśli, ociec zajęty, matka zmęczona niech idzie, pobawić się w jakieś lego czy inne batmany.

 NAJLEPIEJ, NA BOCIANA!

Kiedy spychologia zawodzi, na jej miejsce wkracza bocian i kapusta! Przecież z opresji trzeba wyjść z twarzą! Wtedy właśnie przydaje się znajomość kultury i dawnych porzekadeł:
- a żeś głąb, bo Cię w kapuście z matko znaleźli - oznajmiasz delikwentowi i uśmiechasz się, a że głupkowato, to nie ważne, ważne żeby coś powiedzieć. Stare, ale jare! Prawda? I zawsze kiedy trzeba poratuje. Ach, jak dobrze być za pan brat z kulturą! 

- Widzisz Miecia jak go załatwiłch! - rzekł podrapawszy się po tłustym zadku...

KIEDY BOCIAN I KAPUSTA NIE WYSTARCZĄ? 

Gdyby jednak wielgachne oczy twojego dziecka patrzeć zaczęły na ciebie jak na debila - wiedź, że coś się dzieje...

Kiedy twój maluch zacznie przecierać przeciągle nos rękawem, nie spuszczając z ciebie swoich czujnych oczu, wiedź, że jesteś debilem... 

Ostatecznie kiedy odchodzi, nic nie mówiąc - wiedz, że ciekawość ma go w swoich szponach!  

Generalnie temat nie należy do łatwych, a przecież kiedy dziecko pyta jakąś odpowiedź dać trzeba!

- tato ty powiedź - zbuntowała się nasza najmłodsza latorośl 

- no... - zaczął mąż - dorośniesz to się dowiesz... 

- tato, ja jusz jestem duzi i wszystko wiem* - złapał się za głowę syn w geście rezygnacji - kiedy Pan wkłada Pani... 

Nasze oczy zrobiły się wielkie jak pięciozłotówki, dech nam zaparło, mięśnie spięło...

- no - stwierdził z rezygnacją - siostra powiedziała, że mamusia rodzi dziecko jak tatuś włoży jej pierścionek! 

- aaaaa - krzyknęliśmy z ulgą, syn jednak spoglądał na nas poważnie

- mamo, ty masz pięć pierścionków, gdzie reszta dzieci?

A jakie są wasze doświadczenia z tego typu rozmów? Czy rodzice rozmawiali z wami o tym skąd się biorą dzieci? Z przyjemnością poczytam o waszych "przygodach" ;)

Viola

* pisownia oryginalna