Moje małe szczęście!

Zacznę może od tego, że ten tydzień był trudnym tygodniem. Podziwiam tym samym małżonka za cierpliwość do mojego marudzenia, ogarniających mnie momentów zwątpienia i smutków. Daliśmy jednak radę... lub też dał mój mąż :p
Zapewniam was, że stanął na wysokości zadania i nie pozwolił abym ani przez chwilę zwątpiła w swoje umiejętności...

Tak więc, ustawił mnie do pionu powiedział żebym spięła swoje cztery zacne... no i wiecie dała radę "JAK ZAWSZE WIOLUŚ, ZASŁUŻYŁAŚ BO CIĘŻKO PRACOWAŁAŚ"
No cóż, trochę sobie popłakałam, że tak we mnie wierzy ten mój mąż kochany, ale to nie zmieniało faktu, że nogi miałam jak z waty a wszystko to co przez te lata zdołałam przyswoić nagle stało się jedną, wielką, białą plamą w mojej głowie...
Na szczęście trwało to do momentu przekroczenia przeze mnie drzwi, za którą siedziała zacna trójca - komisja egzaminacyjna!

Spojrzałam na trzyosobowy skład, przeprosiłam za zdenerwowanie i przeczytałam pytania.
Tego momentu bałam się najbardziej, nie wiedziałam czy biała plama w mojej głowie stanie się białą plamą na moim dyplomie, ale nagle doznałam olśnienia...  zupełnie "puściło" mnie zdenerwowanie, zaczęłam odpowiadać na wylosowane pytania, powiedziałabym wręcz "nawijać" jak katarynka.
Kiedy skończyłam na zupełnie miększych nogach (fakt ich miękkości potęgowała opuchlizna spowodowana kilkugodzinną egzystencją mojej stopy w obcasie :) ) wyszłam i czekałam na wynik.
A wynik był taki:
"Pani Wiolu, zdobyła Pani zaszczytny tytuł z oceną końcową - bardzo dobry, Gratulujemy"

Jestem szczęśliwa, ogromnie szczęśliwa!

Po wszystkim pojechaliśmy z małżonkiem do naszej ulubionej winiarni i już na spokojnie raczyliśmy się dobrymi chwilami... Teraz czas wyznaczyć sobie kolejny cel i systematycznie go realizować.

Dziękuję dziewczyny za wsparcie, wam również się należy.