Wyrwane z kontekstu, czyli to, co rodzice lubią najbardziej

- mamo – woła płaczliwie mój syn – mamo, chodź do mnie, tu idą koszmarki, chcą wejść do mojej główki!
- już idę – odpowiadam synowi mocno zaspana
- proszę mogę spać z tobą? – pyta lekko kwiląc – proszę kochanie…
Zaskoczona owym "kochanie" biorę dziecko na ręce i zaprowadzam do naszego łóżka
- dziękuję mamusiu, jestem z ciebie bardzo dumny wiesz, postąpiłaś słusznie…

Jak powiem ponownie, że uwielbiam tego małego urwisa to nie będzie przesada, prawda? :D

 *   *   *

- Mamo? Czy ty masz mężą?
Zaskoczona spoglądam na synka i odpowiadam twierdząco
- a kto nim jest?
- no jak kto - dziwię się temu pytaniu - twój tato
- tata jest twoim mężem? No ale jak on kiedyś będzie stary to kto będzie twoim mężęm
- myślę, że wciąż będzie nim twój tato.
- Nie! On już będzie stary, to wtedy ja będę twoim mężem
Uśmiechnęłam się pocałowałam syna w czółko i pomyślałam, że cudownie jest słyszeć te słowa.

*   *   *

- Mami, Mami – woła młodszy syn
- słucham, co się stało?
- pa (patrz) lobus (łobuz) tu ije (idzie) – wskazał paluszkiem na swojego brata
- przecież to nie łobuz tylko Borysek
- nie mami, to lobus – i uradowany biegnie ze śmiechem by dołączyć się do zabawy z bratem

*   *   *

 

- tato zrobię coś – stwierdza syn gryzmoląc zapalczywie na kartce

- a co? – dopytuje małżonek
- coś, co sprawi ze się zadziwisz
Mąż się „zadziwił” i już miał coś powiedzieć, kiedy Borysek dodał
- i przeproś mnie natychmiast za to, że na mnie nakrzyczałeś dzisiaj jak się bawiłem, bo mi się smutno zrobiło i już nie miałem pomysłu na zabawę tylko musiałem myśleć o twoim krzyku

Tak, mąż się „zadziwił” jeszcze bardziej i roześmiał, naturalnie przepraszając syna za „krzyk”, który tak bardzo wybił dziecko z ferworu zabawy.

Tak sobie myślę, że za dwadzieścia parę lat o ile dobry Bóg pozwoli mi przeżyć tyle czasu, czytając te teksy już nie będę się śmiała tylko płakała, że ten czas minął bezpowrotnie.