Smutki co w Jasia wsiąkają!

Dawno temu, kiedy byłam małą dziewczynką by być bliżej niej, byłam w stanie wgramolić się na wersalkę, zakopać w pierzynce i czekać aż położy się spać, ja naturalnie spałam z nią - wtulona w jej delikatną skórę. 

Biegałam ile sił w nogach polnymi drogami, byleby tylko być już przy niej, zadawałam tysiące pytań, " a po co,dlaczego, na co to i czy echo odpowie mi dwa razy"

Z perspektywy czasu podziwiam ją za wielką cierpliwość, za miłość, za to ciepło które od niej bije...

Na dniach odwiedziła mnie moja babcia, wizyta była niespodziewana, ja zaś w natłoku zajęć, pracy i zleceń nie miałam zbyt wiele czasu.

Postanowiłam jednak nie wypuszczać jej tak bez niczego z mojego skromnego domu i na szybko uszyłam... tytułowego "Jasia"

Ktoś powie "co to takiego taki Jasiek zwykła poducha" a ja odpowiem, że nie zawsze nasze podarunki muszą być pełne wyszukanej finezji, czasami ta finezja przejawia się w czymś prostym, przydatnym, w czymś, czego nie zawsze jesteśmy w stanie dostrzec... 

Biorąc udział w akcji USZYJ JASIA nauczyłam się wielu rzeczy, spostrzegłam również, że "Jasiek" nie musi być nudny, "Jasiek" może wyrażać emocje, pomagać, dawać nadzieję... 

Mojej babci potrzebna jest teraz nadzieja i wiele dobrych snów, liczę na to, że ten skromny podarunek pomoże jej choć trochę odgonić zmartwienia.

Uszyłam także drugiego "Jasia" dla pewnego młodego człowieczka, który mimo 6 lat już musi spędzać całe tygodnie z dala od ukochanej mamy.

Jachu (tak nazwałam ludka z poduchy) jest dla Igora, by niósł mu spokojny sen i przypominał o rychłym powrocie do domu.