Wspomnienie

Świat stanął na głowie czy tylko mnie się wydaje?
Przeglądam sobie spokojnie wiadomości i nagle natrafiam na wzmiankę o Pani Krystynie Pawłowicz na temat WOŚP i zamarłam...
Przytoczę wam krótki fragment jej wypowiedzi:

"I ci ludzie przychodzą potem pod kościoły, zbierają od starszych pieniądze, bo księża wprost przecież nie powiedzą "nie dawaj". To jest manipulacja młodymi i starszymi, chwytanie za serce. Co ciekawe, odmowa - a doświadczyłam tego na własnej skórze - powoduje wulgarną i chamską reakcję. Ja, jako katoliczka gorąco wzywam przy tej okazji katolików, aby nie wspierali tego, aby nie dawali pieniędzy, które dla wolontariuszy i sympatyków kończą się antychrześcijańskim i lewackim praniem mózgu - apeluje na łamach prawicowej Frondy. Oni są wykorzystywani jako gwardia antykatolicka. Jeśli nie chcecie Państwo, aby wasze pieniądze szły na tarzanie się w błocie, na festiwal nienawiści względem Kościoła i katolików, na tą demoralizację, to nie wspierajcie WOŚP. Miejmy odwagę odmówić Owsiakowi! "

źródło - http://wyborcza.pl/1,75478,15256868,Pawlowicz_do_wolontariuszy_WOSP___Nie_budujcie_sobie.html

szukałam dalej i co? Natrafiłam na podobną wzmiankę nawet na Pudelku, :D:D no normalnie celebrytka - http://www.pudelek.pl/artykul/62704/pawlowicz_o_wosp_gwardia_antykatolicka_lewackie_pranie_mozgu/

Jej słowa mocno mnie poruszyły, zezłościły i zmusiły do napisania o tym na moim blogu, któremu absolutnie daleko od wszelkiej politycznej formy.
Podzielę się z wami pewnymi wspomnieniami, które wciąż budzą we mnie wiele emocji...

Kiedy urodziłam mojego starszego synka byłam najszczęśliwszą kobietą na świecie, po trzech dniach pobytu w szpitalu wróciliśmy do domu a ja jako świeżo upieczona mama tryskałam radością.
Niestety, piątego dnia mój synuś mocno zasiniał przy przebieraniu, jego usteczka, rączki i nóżki przybrały szary kolor, bardzo się wystraszyłam i szybko udałam do lekarza, tam to "zjawisko" się powtórzyło...
Pani doktor wypisała skierowanie i bezwzględnie nakazała pojechać do szpitala. Między czasie okazało się, że mały został zainfekowany bakterią na oddziale noworodkowym...
Spędziłam z synkiem w szpitalu łącznie 30 dni!
Mały leżał na OIOMIE  w inkubatorze, przypięty do tysięcy różnych kabli i monitorów, ciągle coś pikało a za każdym tym piknięciem ja płakałam coraz bardziej. Dokładnie po trzech dniach musiałam przejść na mleko z butelki, bo mój własny pokarm zaniknął ze stresu, ciągle płakałam, przytulałam się do szyby inkubatora, dotykałam małej rączki mojego dziecka, tak bardzo chciałam go wtedy przytulić ale nie mogłam!

Niestety na sali nie mogłam liczyć na prywatność, ponieważ na OIOMIE w każdym pokoju rezydują pielęgniarki żeby w razie potrzeby natychmiast zareagować, musiałam więc dzielić pokój z pielęgniarką i całą gamę emocji pokazywałam przy niej, pamiętam jak mnie pocieszała mówiąc "to duży chłopak, na pewno da sobie radę"

Byłam wrakiem człowieka w ciągu tamtego miesiąca schudłam 10 kg, nie umiałam jeść, włosy wypadały mi garściami, pamiętam, że czesząc się rano i patrząc w lustro powiedziałam do siebie "mogę być łysa, brzydka i bez zębów byleby moje dziecko było zdrowe" i rozpłakałam się...
Wtedy często składałam swoje jestestwo na szali o życie mojego synka, nie było dnia żebym nie płakała a jeszcze znalazły się takie osoby który potrafiły przysporzyć mi zmartwień, bo tak jakby mi mało było tych ciosów.
Na całe szczęście miałam przy sobie moich kochanych rodziców, na nich zawsze mogę polegać.
Moja mama, za każdym razem służyła mi radą, pocieszała, pomagała a kiedy się rozchorowałam i miałam bezwzględny zakaz wchodzenia na oddział ona zajęła moje miejsce.
Tato zawsze dbał o to, czy mam jak wrócić, czy potrzebuję coś dla małego, czy mam co zjeść... a kiedy zabierał prawie nietknięte jedzenie złościł się i mówił "sama wylądujesz w szpitalu jak nic nie będziesz jadła i na co wtedy się przydasz dziecku" uwielbiałam i uwielbiam go za te słowa, ona sprowadzały mnie na ziemię!
Mój mąż zaraz po pracy wpadał na oddział i siedział ze mną jakiś czas, niestety ktoś z nas musiał pracować i względnie łączyć się z rzeczywistością.
Siostra z bratem, ciągle dzwonili i starali się mnie rozśmieszać... Dziękuję im za to!

Po tygodniu, wreszcie mogłam wziąć syna na ręce, to była dla mnie tak duża dawka emocji, ze musiałam usiąść bo nogi miałam jak z waty!
Potem było jak w przypadku sinusoidy, raz lepiej, raz gorzej... ostatecznie po 30 dniach wyszliśmy ze szpitala, wtedy przy wypisie lekarka powiedziała:

"Borysku cieszę się, że mogę cię wypisać do domu, do mamusi, bądź zdrów! (...) gdyby nie sprzęt podarowany przez Owsiaka nie wiem jak ratowalibyśmy niektóre dzieci (...) - trzymajcie się zdrowo i z dala od szpitali" po tych słowach przytuliła moje dziecko i przekazała mi w ramiona a ja znowu byłam najszczęśliwszą kobietą na świecie, wraz z mężem nie umieliśmy opanować wzruszenia!

Co roku o tej porze przypominam sobie o całym tym zdarzeniu, dziękuję Bogu i lekarzom oraz Owsiakowi, za ten sprzęt który trzymał moje dziecko przy życiu, za to, że taka akcja powstała, że mu się od tych 20 paru lat wciąż chce, że ma do tego serce!
Przypominam sobie jak na szpitalnym sprzęcie widniały charakterystyczne serducha, przypominam sobie jak wiele wiary pokładałam w szczęśliwe zakończenie i wiecie co?

Takich rodziców jak ja jest bardzo wielu nie pozwólmy zmylić się słowom jakieś posłanki której zdrowy rozsądek przysłonił niezdrowy konserwatyzm.
Nie pozwólmy sobie wmówić, że nasza złotówka nic nie znaczy A WŁAŚNIE ŻE ZNACZY bo może dzięki temu, że kiedyś ją wrzuciłaś, że kiedyś ja je wrzucałam uratowano moje dziecko i wiele innych

Wam również dziękuję!

Pamiętajcie każda złotówka jest potrzebna!

Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy!